Ανάβαση στο Devil’s Tower

Του Χριστόφορου Κουνιάκη

Αρκετά χρόνια τώρα σκεφτόμουν να σκαρφαλώσω στο Devil’s Tower στην πολιτεία Wyoming των ΗΠΑ. Δεν μπορώ με βεβαιότητα ποιος ή ποιοι ήταν οι λόγοι για τους οποίους ήθελα να σκαρφαλώσω στο μέρος αυτό. Ίσως ήταν λόγω της φήμης του, ως ένα από τα καλύτερα αναρριχητικά πεδία με σχισμές βράχου και πολύεδρες βρόχινες κολώνες. Ίσως να με εντυπώσιασαν οι φωτογραφίες της Catherine Destivelle, βλέποντάς την να σκαρφαλώνει σόλο επάνω σε τέλεια γεωμετρικά δίεδρα και τρίεδρα της διαδρομής El Matador. Επίσης, και η κινηματογραφική ταινία του Spielberg «Στενές επαφές τρίτου τύπου», η οποία γυρίστηκε στα βράχια αυτά, μπορεί να με επηρέασε. Τέλος, μπορεί και η ίδια η ονομασία των βράχων, “Πύργος του Διαβόλου”, να μου προκάλεσε το ενδιαφέρον και την περιέργεια να αναρριχηθώ κάποτε σε αυτό το μέρος.

Δεν άργησα να το προτείνω στον Δημήτρη Τιτόπουλο, ο οποίος με τη σειρά του, το πρότεινε στον Δημήτρη Μπακάλη. 0 Μπακάλης δέχτηκε την πρόταση με ενθουσιασμό, καθώς ένα από τα όνειρά του ήταν να σκαρφαλώσει στο Devil’s Tower.

Έτσι, στις 16 Ιουλίου το 2007, οι τρεις μας, βρεθήκαμε στο Denver της πολιτείας του Colorado των ΗΠΑ. Νοικιάζοντας ένα αμάξι, κατευθυνθήκαμε προς την πολιτεία Wyoming, στην οποία βρίσκεται το εθνικό πάρκο του Devil’s Tower. Την επόμενη μέρα καθώς οδηγούσαμε στις απέραντες επίπεδες εκτάσεις του Wyoming είδαμε μπροστά μας να ορθώνεται μια βρόχινη προεξοχή σαν ανεστραμμένο κύπελλο. Ήταν ο Πύργος του Διαβόλου.

Φτάνοντας στο πάρκο, αφού στήσαμε γρήγορα τα αντίσκηνα στο κοντινό camping, κατευθυνθήκαμε στη βάση του βρόχινου πύργου με σκοπό να παρατηρήσουμε από κοντά το βράχο. Ακολουθήσαμε ένα μονοπάτι το οποίο, ελίσσεται περιμετρικά κοντά στη βάση του πύργου, δίνοντας τη δυνατότητα να τον παρατηρήσεις από όλες τις πλευρές του. Βλέποντας από κοντά αυτές τις βρόχινες πολύεδρες κολώνες και τις παράλληλες σχισμές που σχηματίζονται μεταξύ τους, καθώς ορθώνονται η μια δίπλα στην άλλη, σου δίνουν την εντύπωση ότι είναι γλυπτά από ανθρώπινα χέρια και όχι το αποτέλεσμα ηφαιστειογενούς δραστηριότητας πριν από 50 εκατομμύρια χρόνια, όπως υποστηρίζουν οι γεωλόγοι. Το μήκος αυτών των σχισμών φτάνει και 150 μέτρα, ενώ το πλάτος τους ποικίλλει από πολύ στενό μέχρι αρκετά φαρδύ, καθιστώντας τον Πύργο ένα από τα σημαντικότερα αναρριχητικά πεδία με σχισμές στην Βόρεια Αμερική. Καθώς περιφερόμαστε γύρω από την Πύργο συζητώντας για τον τρόπο σχηματισμού του, παρατηρώ ότι η όψη του βράχου αλλάζει καθώς ο ήλιος αρχίζει να δύει. Το φώς και οι σκιές πάνω στις πολύεδρες κολώνες εναλλάσσονται διαρκώς και αυτό σου δίνει την εντύπωση ότι το σχήμα και το μέγεθος τους μεταβάλλεται συνεχώς, προκαλώντας σου ένα αίσθημα μυστηρίου. Δεν απορώ γιατί του δόθηκε αυτό το όνομα, και δεν ήταν τυχαίο όταν το 1906, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Θεόδωρος Ρούσβελτ, επισκεπτόμενος την περιοχή εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ με αυτό που αντίκρισε, ώστε το θεώρησε σαν ένα θαύμα της φύσης και πρότεινε να γίνει όλη η περιοχή το πρώτο εθνικό μνημείο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

18 Ιουλίου 2007

Σήμερα θα αναρριχηθούμε στον Πύργο για πρώτη φορά. Σαν πρώτη αναρριχητική διαδρομή επιλέξαμε την Wiessner. Η Wiessner ήταν η πρώτη διαδρομή που πραγματοποιήθηκε εδώ, το 1934 από τον Fritz Wiessner. Η διαδρομή αυτή ανοίχτηκε ελεύθερα και η δυσκολία της βαθμολογήθηκε με 5.7. Αρκετοί αναρριχητές όμως σήμερα, τη θεωρούν δυσκολότερη από ότι βαθμολογήθηκε αρχικά.

Η συγκεκριμένη διαδρομή επιλέχτηκε για δυο λόγους: αφ’ ενός λόγω της μικρής σχετικά δυσκολίας, ώστε να γνωρίσουμε το αναρριχητικό πεδίο και να εξοικειωθούμε με τις ιδιαιτερότητες του, και αφ’ ετέρου λόγω της ιστορικής σημασίας της διαδρομής, ως η πρώτη ελεύθερη αναρριχητική διαδρομή που πραγματοποιήθηκε στο Devil’s Tower.

Ακολουθώντας το περιμετρικό μονοπάτι του πύργου κατευθυνθήκαμε προς τη νότια μεριά του πύργου. Εκεί αφήσαμε το μονοπάτι και πλησιάσαμε τη βάση της διαδρομής. Φθάνοντας στη βάση, δενόμαστε γρήγορα και ο Τιτόπουλος ξεκινάει να σκαρφαλώνει πρώτος. Η 1^η σχοινιά ελίσσεται σε σχισμές δυσκολίας από 5.6 έως 5.8. Παρόμοια και η 2^η σχοινιά ελίσσεται και αυτή σε σχισμές ίδιας δυσκολίας. Η 3^η σχοινιά τραβερσάρει εύκολα προς τα αριστερά. Τέλος, στην 4^η σχοινιά σκαρφαλώνουμε μια καμινάδα δυσκολίας 5.4, η οποία μας οδηγεί στο πλατό της κορυφής, μια επίπεδη έκταση περίπου όσο αυτή ενός σταδίου σε σχήμα οβάλ. Όλα τα ρελέ της διαδρομής είναι εξοπλισμένα με βύσματα, ενώ οι σχισμές ασφαλίζονται μόνο με καρύδια και friends.

Λίγο αργότερα, κατεβαίνοντας σχολιάζαμε για τη διαφορετική τεχνική στην αναρρίχηση που απαιτείται στις σχισμές του Devil’s Tower. Οι περισσότερες από αυτές σκαρφαλώνονται σφηνώνοντας τις γροθιές και τα πόδια μέσα σε αυτές, καθώς δεξιά και αριστερά τους δεν υπάρχουν ούτε πιασίματα, ούτε πατήματα. Η τεχνική αυτή είναι σχεδόν άγνωστη σε εμάς γιατί στην Ελλάδα αυτού του είδους οι σχισμές σπανίζουν. Έτσι, την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να μην ανέβουμε τη El Madator, η οποία είναι και η βασική διαδρομή που σκοπεύουμε να αναρριχηθούμε στο Devil’s Tower, αλλά να επιχειρήσουμε να ανέβουμε μια ευκολότερη διαδρομή ώστε να εξοικειωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο με αυτού του είδους την τεχνική.

19 Ιουλίου 2007

Η διαδρομή που επιλέξαμε να αναρριχηθούμε σήμερα είναι η “Soler”, ένα δίεδρο 2 σχοινιών, δυσκολίας 5.9. Είναι μικρότερη σε μήκος από την Wiessner που ανεβήκαμε εχθές, αλλά δυσκολότερη. Ο προσανατολισμός της διαδρομής είναι ανατολικός και έτσι αποφασίσαμε να αναρριχηθούμε το απόγευμα ώστε να αποφύγουμε τον καυτό ήλιο, ο οποίος εχθές μας ταλαιπώρησε αρκετά. Πράγματι, κατά τις 5 το απόγευμα όταν φθάσαμε στη βάση της διαδρομής, αυτή βρισκόταν στη σκιά και αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε. Τελειώνοντας το σκαρφάλωμα της διαδρομής, διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά ότι το 5.9 εδώ μας ήτανε αρκετά πιο δύσκολο από το 5.9 στην Ελλάδα και αυτό οφείλονταν γιατί αφ’ ενός χρειαζόσουν διαφορετική τεχνική από αυτή που ξέρουμε στην Ελλάδα, και αφ’ ετέρου γιατί η ασφάλιση γινόταν αποκλειστικά με καρυδάκια και friends. Επιστρέφοντας στο camping μια σκέψη στροβιλίζονταν στο μυαλό όλων μας: άραγε θα μπορέσουμε αύριο να αναρριχηθούμε στην El Madator;

20 Ιουλίου 2007

Η διαδρομή El Madator είναι γνωστή για τον τρόπο ανάβασής της. Ιδιαίτερα στη 2^η σχοινιά ο αναρριχητής πρέπει να χρησιμοποιήσει όλο το άνοιγμα των ποδιών του για να πατήσει σε δυο αντικριστά δίεδρα. Η El Madator έγινε ακόμη πιο γνωστή, όταν τη σκαρφάλωσε η παγκοσμίου φήμης Γαλλίδα αναρριχήτρια Catherine Destivelle ελεύθερα χωρίς ασφάλεια (solo). Η διαδρομή βρίσκεται στη δυτική μεριά του πύργου και η καλύτερη ώρα να ξεκινήσει κάποιος την ανάβασή της είναι νωρίς το πρωί για να αποφύγει όσο το δυνατόν τον καυτό ήλιο. Έτσι, το ξημέρωμα της Παρασκευής μας βρίσκει να βαδίζουμε προς τη βάση της διαδρομής. Φτάνοντας στη βάση, αφού κανονίσαμε γρήγορα την οργάνωση των υλικών και των υγρών Gatorade που είχαμε πάρει μαζί μας για την αποφυγή τυχόν αφυδάτωσης, ο Τιτόπουλος ξεκινάει την 1^η σχοινιά. Ακολουθεί μια λεπτή σχισμή που χωράνε μόνο τα δάκτυλα, δυσκολίας 5.8. Κάθε τόσο σταματά για να τοποθετήσει κάποιο καρύδι ή ένα friend. Μόνιμες ασφάλειες δεν υπάρχουν. Σε λίγο φτάνει κάτω από ένα πατάρι. Εκεί, τοποθετεί μια ακόμη ασφάλεια και με ισορροπιστικές κινήσεις ανεβαίνει στο πατάρι όπου βρίσκεται το ρελέ. Το ρελέ είναι εξοπλισμένο με δυο βύσματα και όπως σε άλλες διαδρομές, έτσι και στην El Madator, είναι οι μόνες σταθερά τοποθετημένες ασφάλειες στο Devil’s Tower. Λίγο αργότερα, ξεκινάμε να ανεβαίνουμε ταυτόχρονα με διαφορά 4-5 μέτρων εγώ και ο Μπακάλης. Η ταυτόχρονη κίνηση γίνεται με σκοπό να κερδίζουμε χρόνο.

Φθάνοντας στο πατάρι, κοιτάζοντας προς τα επάνω μένουμε έκθαμβοι βλέποντας αυτό το … “πράγμα”. Πώς να περιγράφουμε αυτό που υπάρχει από επάνω μας; Δίεδρο; Δύο αντικριστά δίεδρα; Ένα τρίεδρο; Δύο παράλληλες λεπτές σχισμές για δάκτυλα; Ένας γεωμέτρης θα το περιέγραφε σαν δυο παράλληλες κολώνες, τετραγωνικής διατομής, απέχοντας η μια από την άλλη περίπου 1,5 μέτρο.

Ο Δημήτρης Μπακάλης είχε δηλώσει εκ των προτέρων ότι θα επιθυμούσε να οδηγήσει αυτήν τη σχοινιά δυσκολίας 5.10d. Ήταν μια δήλωση, η οποία ομολογώ ότι δεν με ενόχλησε καθόλου. Αφήνοντας τα μεγάλα σε μέγεθος friends και Camalot, καθώς οι σχισμές της σχοινιάς δεν είναι ιδιαίτερα φαρδιές, ξεκινάει την ανάβαση. Αρχικά, ακολουθεί μια λεπτή σχισμή η οποία βρίσκεται στην αριστερή κολώνα, με τεχνική ντούλφερ και δίεδρου. Μετά από 6-7 μέτρα όμως, η σχισμή “σβήνει” και είναι δύσκολο έως αδύνατο να συνεχίσει την αναρρίχηση με την τεχνική αυτή. Ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να ανεβαίνει, είναι να πατάει το ένα πόδι στην αριστερή κολώνα και το άλλο στη δεξιά, ανοίγοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τα πόδια του. Με αυτό τον τρόπο ανεβαίνει τη σχοινιά αργά αλλά σταθερά. Πριν το τέλος της σχοινιάς η απόσταση μεταξύ των δυο κολώνων μεγαλώνει και έτσι καθίσταται αδύνατον να πατάει και στις δυο κολώνες ταυτόχρονα. Ευτυχώς όμως, στην αριστερή κολώνα σχηματίζονται κάποιες σχισμές για σφήνωμα χεριών και δαχτύλων. Οπότε ο Δημήτρης περνάει πάλι στην αριστερή μεριά και χρησιμοποιώντας τις σχισμές αυτές ανεβαίνει τα τελευταία μέτρα της σχοινιάς. Δεν αργεί να αυτασφαλιστεί στο ρελέ και σε λίγο τον ακούμε να μας καλεί να ανέβουμε.

Ξεκινάμε. Πρώτος εγώ και 5-6 μέτρα πιο πίσω, ο Τιτόπουλος,. Αρχικά, ανεβαίνουμε από τη σχισμή που βρίσκεται στην αριστερή κολώνα. Οι κινήσεις είναι δύσκολες αλλά όχι ακατόρθωτες. Κάποια στιγμή προσπάθησα να πατήσω στη δεξιά κολώνα απλώνοντας το δεξί μου πόδι. Δεν κατάφερα ούτε να την ακουμπήσω. Τότε ευχήθηκα να ψηλώσω, αλλά καθώς αυτό δεν ήταν δυνατόν, συνέχισα να ανεβαίνω από τη σχισμή πότε με τεχνική δίεδρου και πότε με τεχνική ντούλφερ, μέχρι ώσπου αυτή “έσβησε”. Τότε προσπάθησα να πατήσω πάλι τη δεξιά κολώνα. Αυτή τη φορά τα κατάφερα με τη μύτη του παπουτσιού μου, καθώς τώρα οι δυο κολώνες ήταν πιο κοντά η μια με την άλλη. Συνέχισα έτσι και παρατήρησα ότι όταν τα πόδια βρίσκονται στο ίδιο περίπου ύψος στις αντικριστές κολώνες, στέκεσαι καλύτερα και κάπως ξεκουράζεσαι. Το πρόβλημα είναι όταν θέλεις να σηκώσεις το ένα από τα δυο πόδια για να πατήσεις πιο επάνω. Προσπάθησα διάφορες τεχνικές, όπως το να έχω το ένα χέρι απλωμένο στην αριστερή και άλλο στη δεξιά κολώνα, ή να έχω και τα δυο χέρια στη μια κολώνα και να μετακινώ το πόδι στην απέναντι κολώνα. Σε κάποια σημεία όπου υπήρχε σχισμή, προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τεχνική ντούλφερ, αλλά γρήγορα την εγκατέλειψα, καθώς ήταν αδύνατο να ανέβει κάποιος έτσι τη σχοινιά αυτή. Οπότε, συνέχισα με τα πόδια να πατάνε αντικριστά στις δυο κολώνες, με τις γάμπες μου να “καίγονται” μετά από κάποια βήματα. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε όλοι σε αυτή τη σχοινιά. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι το ζητούμενο είναι να βγούμε στην κορυφή και έτσι ξέχασα οποιαδήποτε τεχνική και στυλ αναρρίχησης. Ανέβαινα μερικά μέτρα όπως-όπως, κρεμιόμουν λίγα από το σχοινί για να ξεκουραστώ και ακολούθως συνέχιζα μερικά μέτρα ακόμη. Έξη μέτρα πριν το ρελέ, μετακινήθηκα επάνω στην αριστερή κολώνα, όπου υπήρχαν κάποιες καλές σχισμές και με τεχνική ντούλφερ τελείωσα τη σχοινιά. Λίγο πιο πίσω από εμένα ακολουθούσε ο Τιτόπουλος, ο οποίος σύντομα έφτασε και αυτός στο ρελέ. Το ρελέ αυτό βρίσκεται στην αριστερή κολώνα και είναι ένα αρκετά ευρύχωρο πατάρι που μπορείς να ξεκουραστείς και να μελετήσεις την 3^η σχοινιά.

Η 3^η σχοινιά είναι σχετικά μικρή σε μήκος και πρέπει να ακολουθήσεις μια σχισμή δυσκολίας 5.8, αρκετά φαρδιά για να σφηνώνεις τις γροθιές σου και τα πόδια σου. Αν και ο βαθμός δυσκολίας αυτής της σχοινιάς ήταν περίπου ίδιος με αυτή της 1^ης σχοινιάς, μας φάνηκε αρκετά πιο δύσκολη, λόγω της διαφορετικής τεχνική στην αναρρίχηση. Ο Τιτόπουλος θα μπει μπροστά. Τοποθετώντας κάποια καρύδια και friends μεγάλου μεγέθους, σκαρφαλώνει αργά και προσεκτικά, λέγοντάς μας ότι αυτή η σχοινιά του θυμίζει τις σχοινιές της Nose στο Yosemite. Κάποια στιγμή φθάνει σε ένα φαρδύ πατάρι, είκοσι μέτρα πιο επάνω από εμάς, στο οποίο βρίσκεται το ρελέ της 3^ης σχοινιάς. Τριάντα λεπτά αργότερα, καθισμένοι και οι τρεις στο πατάρι αυτό, συζητάμε αν θα πρέπει να συνεχίσουμε ευθεία από επάνω μας, όπου βρίσκονται κάποια αρνητικά, ή να κινηθούμε προς τα αριστερά για να τα παρακάμψουμε. Δεν το φιλοσοφήσαμε πολύ. Αποφασίσαμε να πάμε από αριστερά. Αυτή τη φορά ξεκινάω εγώ πρώτος. Αρχικά, τραβερσάρω προς τα αριστερά 4-5 μέτρα, με κάποιες περίεργες κινήσεις, για να μπω σε μια σχισμή δυσκολίας 5.7. Ακολουθώ τη σχισμή χωρίς να με δυσκολέψει ιδιαίτερα και φτάνω στο τέλος της, όπου βρίσκεται ένα εκτεθειμένο πέρασμα. Τοποθετώ ένα καλό friend και ετοιμάζομαι να περάσω πάνω από το πέρασμα, όταν κοιτάζω προς τα κάτω και μένω έκπληκτος. Βλέπω μια σχοινοσυντροφιά Αμερικανών να ανεβαίνει μια διπλανή διαδρομή ταχύτατα.

Ο πρώτος ανέβαινε μια σχισμή, δυσκολίας 5.11c, με χαρακηριστική άνεση. Μάλιστα, όταν τον ρωτήσαμε κάποιες πληροφορίες για την El Madator, σταμάτησε στη μέση της σχοινιάς, σφήνωσε το ένα χέρι στη σχισμή και με το άλλο άρχισε … να μας δείχνει προς τα πού πηγαίνει η διαδρομή και να μας εξηγεί τι πρέπει να προσέξουμε! Βλέποντας με τι άνεση και φυσικότητα σκαρφάλωναν αυτοί οι αναρριχητές, σχισμές δυσκολίας 5.11c, είπα μέσα μου: «Μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι κάναμε αναρρίχηση». Το ίδιο είχα πει στον Τιτόπουλο το ’93 στη Nose στο Yosemite, όταν είδα τον γνωστό Αμερικανό αναρριχητή Scott Franklin να ανεβαίνει τρέχοντας τη Nose, για … προπόνηση όπως μας ανέφερε. Αλλά και αυτοί εδώ, φαίνεται ότι μάλλον κάνουν προπόνηση, διότι ανεβαίνουν 2-3 σχοινιές μιας διαδρομής, κατόπιν κατεβαίνουν με ραπέλ και συνεχίζουν στη διπλανή διαδρομή με το ίδιο στυλ. Αφήνοντας το θέαμα αυτό, γιατί για θέαμα πρόκειται βλέποντας τον τρόπο και την τεχνική με την οποία ανεβαίνουν τις σχισμές οι αναρριχητές αυτοί, επανήλθα στο δικό μου πρόβλημα. Έπρεπε να περάσω πάνω από ένα εκτεθειμένο, ελαφρώς αρνητικό πέρασμα που βρίσκεται μπροστά μου. Πιάνοντας κάτι ανάποδα πιασίματα γέρνω λίγο προς τα έξω και αριστερά και καβαλάω πάνω από το πέρασμα, όπου βρίσκεται ένα πατάρι. Δυο τοποθετημένα βύσματα μου δείχνουν ότι εδώ βρίσκεται το ρελέ. Το ετοιμάζω γρήγορα και καλώ τους δυο Δημήτρηδες να ξεκινήσουν να ανεβαίνουν. Δεν αργούν να φτάσουν σε εμένα. Μετά από μια μικρή συζήτηση στην οποία σχολιάσαμε τον τρόπο που αναρριχόμαστε τις σχισμές και ότι μάλλον θα έπρεπε να τον βελτιώσουμε, ξεκινώ την 5^η σχοινιά της διαδρομής. Κοιτάω προς τα επάνω και βλέπω μια καμινάδα κάπως σαθρή δυσκολίας 5.8, την οποία πρέπει να ακολουθήσω μέχρι το τέλος της και κατόπιν να φύγω προς τα δεξιά. Προσπαθώ να τοποθετήσω μια ασφάλεια αλλά μάλλον αυτό είναι λίγο δύσκολο, καθώς η καμινάδα είναι λίγο φαρδιά και σαθρή. Εκείνη τη στιγμή αναρωτήθηκα πως γίνεται, πολλές φορές, να οδηγώ τις “μίζερες” σχοινιές μιας διαδρομής. Καθώς δεν μπόρεσα να βρω μια λογική απάντηση στο ερώτημα, συνέχισα να προχωρώ ανεβαίνοντας αργά, σφηνώνοντας ότι ήταν δυνατόν: γροθιές, ώμους, πόδια, αγκώνες. Κάπου-κάπου τοποθετώ κάποιο friend, αμφιβόλου ποιότητας, και τελικά φτάνω στο τέλος της καμινάδας, όπου τραβερσάρω προς δεξιά για να δω ότι πρέπει να ανέβω επάνω σε ένα επίπεδο πατάρι. Κάτω ακριβώς από το πατάρι βρίσκεται μια φαρδιά σχισμή.

Τοποθετώ ένα Camalot, σφηνώνω το πόδι μου καλά και ανορθώνομαι για να ανακαλύψω ότι στο πατάρι δεν υπάρχει σχεδόν κανένα πιάσιμο για να πιάσω εκτός από μια λεπτή φλοίδα. Τελικά, σερνόμενος σαν κάμπια (δίκιά μου τεχνική) κατάφερα να ανέβω στο πατάρι, στο οποίο βρίσκεται το ρελέ της 5^ης σχοινιάς. Η σχοινιά αυτή είναι γύρω στα 30 μέτρα και καθώς τα σχοινιά μας είναι εξηντάρια, αποφασίζω να μην κάνω ρελέ εδώ αλλά να συνεχίσω και να βγω στην κορυφή. Άλλωστε η επόμενη και η τελευταία σχοινιά της διαδρομής, είναι η μικρή σε μήκος και αρκετά εύκολη (5.4). Έτσι, τοποθετώντας κάπως αραιά τις ασφάλειες αναρριχώμαι γρήγορα τα τελευταία 25 μέτρα, τα οποία είναι μια εύκολη καμινάδα. Λίγο αργότερα, καθισμένος στην κορυφή κοιτάζοντας γύρω μου, σκέφτομαι ότι αυτό ο πύργος μοιάζει σαν ένας φάρος περιτριγυρισμένος από μια θάλασσα λιβαδιών. Γνωρίζοντας ότι η ψύξη της λάβας, δημιούργησε τέτοια κατασκευή, με κάνει να νοιώθω πόσο μικρός είμαι μπροστά στη δύναμη της φύσης. Ταυτόχρονα όμως, διακατέχομαι και από ένα αίσθημα θαυμασμού για την αρμονία που επικρατεί στη φύση, παρατηρώντας αυτές τις εκατοντάδες πολύεδρες βρόχινες κολώνες με το απίθανο γεωμετρικό τους σχήμα και τις τέλειες σχισμές που σχηματίζονται ανάμεσά τους.

Τελικά, αυτή η γεωμετρική τελειότητα μπορεί ενδεχομένως, να είναι αυτό που προκαλεί τον αναρριχητή να θέλει να ανέβει στο Devil’s Tower, και ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που θέλαμε να αναρριχηθούμε εδώ.

Χριστόφορος Κουνιάκης