Της Αργυρώς Παπαθανασίου
Saranoro…! Big Wall στη Μαδαγασκάρη!
Ένα νησί τροπικό που εκτός από τον εντυπωσιακό γρανίτη του και το σπορ πεδίο στο βορρά προσφέρεται για κάθε τύπου εξερεύνηση!! Αμέτρητα ενδημικά είδη φυτών και ζώων που υπάρχουν ΜΟΝΟ εκεί!
Ιδιαίτεροι άνθρωποι πολύ φτωχοί αλλά πολύ χαμογελαστοί! που από τη μια τους λείπουν τα πάντα και από την άλλη δεν τους λείπει τίποτα! που υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον και γελάνε μετην καρδιά τους…. Είναι φιλόξενοι και καλόκαρδοι και φυσικά ελπίζουν για ένα καλύτερο αύριο αλλά ποτέ δεν μοιρολατρούν… Στην περίοδο της ελληνικής κρίσης που έφυγα για εκείνα τα μέρη αυτοί οι άνθρωποι μου δώσαν πολλά μαθήματα! Ήμουν πολύ τυχερή και χάρη στην Black Diamond που μου έκανε τα εισιτήρια πραγματοποίησα αυτό το ταξίδι…
Ένωσα τις δυνάμεις μου με έναν από τους πιο τρελούς αναρριχητές του κόσμου πιστεύω! Τον Sean Villanueva! Μια αστείρευτη πηγή έπνευσης ..Έναν άνθρωπο που σε φέρνει αντιμέτωπο με τα όριά σου με τρόπο φυσικό και αστείο. Έναν άνθρωπο που έχει ιδιαίτερη σχέση με το φόβο και μια υπέροχη άνεση σε πεδίο εκτεθιμένο… Ένας τέτοιος σχοινοσύντροφος σε βοηθάει να βγάλεις από μέσα σου έναν άλλο εαυτό. Σε κάνει να εμπιστεύεσαι και να τολμάς!
Έχοντας ήδη εμπειρίες από multipitch και Big Wall στο Yosemity… και με μια ψευτοασφάλεια παραπάνω που ένοιωθα μετά από ένα σεμινάριο αυτοδιάσωσης κατευθυνθήκαμε στην κοιλάδα του Tsaranoro! μέσα σε ένα από τα πιο σημαντικά πάρκα της Μαδαγασκάρης. Ουδεμία σχέση όμως με την κοιλάδα του Yosemite… Εκεί ήμασταν οι μόνοι αναρριχητές εκείνη την περίοδο… για να φτάσεις χρειαζόσουν δικό σου όχημα 4×4 ή ένα σάπιο λεωφορειάκι στο οποίο στιβαζόμασταν όλοι σαν σαρδέλες και σε άφηνε σε ένα χωριουδάκι το οποίο απείχε 1-2 ώρες δρόμο! Και φυσικά δεν υπήρχαν ομάδες διάσωσης και ελικόπτερα σε περίπτωση ανάγκης. Ήμασταν μόνοι! Μόνοι σε ένα Big wall!!
Ξεκινήσαμε από διαδρομές πιο κοντές και πιο εύκολες όπως η Pectorine 280 m 6b και κλασικές όπως η Out of Africa 680 m 7a! Με εντυπώσιασε το στυλ ..αρχικά τρομακτικά σλαμπ έπειτα σπορ στυλ αλλά σε μεγάλο ύψος και στις τελευταίες σχοινιές παράξενοι κυματιστοί σχηματισμοί γρανίτη που θύμιζαν πατατάκια ruffles! Σε όλες τις διαδρομές πηγαίναμε εναλλάξ τις σχοινιές και αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο για μένα καθώς πολλές φορές έγραφε στο topo πως είναι engage… δηλαδή μακρινές ασφάλειες συχνά ανά 10 μέτρα! Δεν πρέπει να πέσω εδώ σκεφτόμουν…Ή..δεν το ξανακάνω αυτή η σχοινιά μου φτάνει δεν χρειάζεται να το παρατραβάω…Σιγά σιγά όμως έπερνα τον αέρα τους., μέχρι που ερχόταν η κούρασηηη! Και όταν ερχόταν η κούραση ευτυχώς που υπήρχε ο Σων που στο τέλος οδηγούσε τις τελευταίες σχοινιές όπου εγώ πια είχα παραδώσει πνεύμα και σώμα.
Μέρα πάρα μέρα τόσα μέτρα κούρασαν το δέρμα στα δάκτυλά μας πόνεσαν το πόδια μας μέσα στα παπουτσάκια.. αλλά το ηλιοβασίλεμα στην κορυφή άξιζε τον κόπο! Και έπειτα στην επιστροφή τα ατελείωτα ρα- πέλ… ή από την πίσω πλευρά μια φορά που τολμήσαμε… χαθήκαμε μέσα στη ζούγκλα… και βουτάγαμε με το στήθος κάθετα στα φυτά να ανοίξουμε το δρόμο μέσα στη νύχτα… 19 ώρες στο πόδι! Τα γόνατα μας τσακισμένα αλλά το τοπίο εξωπραγματικό! Η θέα μαγική και το φως της Μαδαγασκάρης με το έντονο κόκκινο ηλιοβασίλεμα και δειλινό και ολαμπερός ουρανός ήταν αρκετά!
Επόμενες διαδρομές Rain Botto 420 m 7b+ κλασική του Michel Piola στην οποία κάναμε κατά λάθος μια παραλλαγή κόψης 7c+ η οποία μας φάνηκε άμως αρκετά εύκολη και απαράδεκτο που την είχαν σουρώσει στα βύσματα ακριβώς δίπλα στην κλασική! Για να μπούμε στη γραμμή μας κάναμε καταρρίχηση ένα λούκι… απαγορευμένο το ραπέλ από το Σων!
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για μια διαδρομή την οποία ποτέ δεν βρήκαμε… αντί για αυτό τραβερσάραμε σε τρεις διαδρομές out of africa -> everything is in your mind -> cocumber flying circus όταν ξαφικά μαζεύτηκαν σύννεφα… Και…εκεί που δεν βρέχει ποτέ στη Μαδαγασκάρη αυτή την εποχή… μας έπιασε καταιγίδα!! Τελειώσαμε και εκείνη τη σχοινιά και υποχωρήσαμε.
Έπειτα είπαμε να πάμε για κάτι μεγάλο και δύσκολο: Vazaha m’tapi tapy 8a+ 650 στο Tsaranoro Be Grand. Μια διαδρομή απαιτητική ενός φίλου μας! Από την αρχή περιπέτεια… εκεί που περίμενα μια πρώτη σχοινιά 6a βρέθηκα κατά λάθος σε ένα 7b slab! και έκανα ρελέ σε ένα καμένο δέντρο ώστε να ξαναμπούμε στη σωστή γραμμή… έπειτα συνεχόμενες σχοινιές 7a, 7a+, 7c, 7b από όλα μέχρι ένα δύσκολο πέρασμα 8α+ αρνητικό όπου περάσαμε κάποιο χρόνο αλλά τελικά δεν ελευθερώσαμε… Αργότερα μάθαμε ότι ούτε ο Adam Ondra το έκανε on sight και είχε μάλιστα τσαντιστεί και μάλλον ήταν 8b οπότε νοιώσαμε καλύτερα που αποφασίσαμε να συνεχίσουμε… μεγάλο ταξίδι μετά ένα πατάρι ξεκούρασης άρχισαν τα 7c, 7c+ σε κόψη με υπέροχη θέα και πράσινα… βρύα… αλλά και κρύο και κούραση! Αλλο ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα και μετά ραπέλ. Ο κόμπος μας κόλλησε στο ρελέ του 8a+ στην άρνηση σαν αρχάριοι! Ο Σων ανέβηκε με 2 προυζικ στον αέρα και εγώ περίμενα κρυώνοντας και τρώγοντας τη σοκολάτα mars εκτάκτου ανάγκης!
Μετά από αυτό ξεκουραστήκαμε 2 μέρες και σκαρφαλώσαμε μια διαδρομή Ισπανών φίλων την Hijos de la perdi 7b+…’Eva δύσκολο on sight για μένα 5η 6η σχοινιά το crux μέσα στον ήλιο… όλα πονάγανε! Οπότε μετά είπαμε να κάνουμε μια εβδομάδα διακοπές σε πάρκα, παραλίες με πιρόγες και αστακούς με 5 ευρώ… και αφού γεμίσαμε μπαταρίες και συναντήσαμε τον τύπο της παρέας, τον Siebe, σκαρφαλώσαμε την Three horses and a Princes 7a 250 μέτρα όπου αισθανόμουν εγώ η πριγκίπισσα της παρέας… και μετά από αυτό το ζέσταμα της τριάδας μας σκαρφαλώσαμε τη μεγαλύτερη διαδρομή σε μήκος που υπάρχει εκεί Tokagasy 7b+ 800 μέτρα! Μετά το πρώτο crux της πρώτης σχοινιάς όπου δώσαμε όλοι από μια προσπάθεια με τη δική μου πιο κοντά λόγω ευλιγισίας και τακακιών (αυτά που πάνε στα κορίτσια δηλαδή) συνεχίσαμε και η ομάδα πέταγε οπότε πάλι φτάσαμε πριν το ηλιοβασίλεμα!
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν μετά όταν ψάχνανε ο Σων και ο Siebe να ανοίξουν μια νέα γραμμή, την Fire in the Belly 8a+, τελικά με αιφνιδίασαν. Ενώ είχα πάει να τους κάνω παρέα… και να βοηθήσω… με τα βιβλία μου για να περάσει η ώρα… μου πρότειναν να βάλω το πρώτο βύσμα… μιας και τους πρότεινα την αρχή που μου άρεσε περισσότερο! Απροετοίμαστη τελείως και με ένα καρδιοχτύπι σκαρφάλωσα με την προτροπή του Σων τα πρώτα 6-7 μέτρα, τράβηξα το τρυπάνι πάνω και άνοιξα την πρώτη μου τρύπα σε γρανίτη -από κάτω- όπως πρέπει και έβαλα το πρώτο βύσμα!!
Ο ενθουσιασμός δεν περιγράφεται να δημιουργείς σε κάτι παρθένο… Και εάν δεν το έχεις κάνει ποτέ, δεν το καταλαβαίνεις μέχρι να το ζήσεις… Είμαι χαρούμενη που η πρώτη μου εμπειρία ήταν εκεί! Στη Μαδαγασκάρη!! Εκτός από τις αναρριχητικές περιπέτειες ταξίδεψα σε απίστευτα μέρη …είδα απίστευτα δέντρα, ζώα και ντόπια και γνώρισα υπέροχους ανθρώπους πάνω από όλα… αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…